День: 13 февраля 2024

Պատմություն

Համահայկական առաջին թագավորության անկումը

rubikkhachatryanОставьте комментарий

Հարցեր և առաջադրանքներ

1․ Հյուսիսից արշավող ի՞նչ ցեղերի դեմ է պայքարել Վանի թագավորությունը։
  սկյութական ցեղերը։
2․ Ե՞րբ է Սարդուրի 3-ը հիշատակվում ասորեստանյան արձանագրություններում։
  Ք․ա․ 643 թվականին։ 
3․ Ո՞վքեր էին Վանի թագավորության վերջին հայտնի արքաները։
   Ռուսա 2-ը և  Սարդուրի 3-ը:
4․ Ե՞րբ է անկում ապրել Վանի թագավորությունը։
  
5․ Ներկայացրեք Վանի թագավորության նշանակությունը Հայաստանի պատմության մեջ։
  Ինչպես գիտենք, Ք․ա․ 3-2 հազարամյակներում Հայաստանի տարածքում ստեղծվել էին բազմաթիվ վաղ պետական կազմավորումներ։ Դրանցից ոչ մեկը, սակայն, չէր ընդգրկում ամբողջ լեռնաշխարհի տարածքը։ Այլ կերպ ասած՝ դեռևս չկային համահայկական թագավորություններ։ Եվ այդ կարևոր խնդիրն իրականացրեց Վանի թագավորությունը՝ միավորելով ողջ լեռնաշխարհը միասնական թագավորության մեջ։ Հայ ժողովուրդը՝ որպես լիակատար ընդհանրություն, իր ձևավորման ավարտին հասավ այս թագավորության օրոք։

Մաթեմատիկա

13.02.2024

rubikkhachatryanОставьте комментарий

780.Կատարե՛ք գումարում.
բ)(-9.1/5)+(-5.3/5)=-14.4/5
դ)(-17.4/5)+(-1.3/100)=-18.83/100
զ)(-4/7)+(+2/9)=-2/2=1

781.Կատարե՛ք հանում.
բ)(+14.7/9)-(28.8/9)=-14.1/1
դ)(-19.2/5)-(-3/4)=-19.5/9
զ)(-16.77/80)-(-27.1/80)=-43.78/160

782.Կատարե՛ք գործողությունները.
բ)(-81.2/5-20.18/25)-60.3/10=-101.2/3-6.3/10=107.5/13
դ)(9/100+7/10)-3.2/5=16/110-3.2/5=-3.7/21
զ)-(83.2/9+17.8/9)+104.7/9=-100.10/18+104.7/9=4.3/8

791.

Ո՞ր թիվը պետք է վերցնել որպես բաժանելի, որպեսզի ցանկացած բաժանարարի դեպքում ստացվի միևնույն քանորդը։
  0

English

Sergey Parajanov

rubikkhachatryanОставьте комментарий

Paradzhanov was born to artistically-gifted Armenian parents Iosif Paradjanyan and Siranush Bejanyan, in Tbilisi, Georgia. His childhood was filled with beauty and was blessed with having access to art from early age. In 1945, Paradzhanov traveled to Moscow, enrolled in the directing department at VGIK, one of the oldest and highly respected film schools of Europe, and studied under the tutelage of directors Igor Savchenko and Oleksandr Dovzhenko.

In 1950 Parajanov married his first wife, Nigyar Kerimova in Moscow. She came from a Muslim Tatar family and converted to Eastern Orthodox Christianity to marry Paradzhanov, to terrible consequences: she was later murdered by her relatives in retaliation for her conversion. As a result of this tragic event Paradzhanov left Russia for Kiev, Ukraine. There he produced several documentaries (Dumka, Golden Hands, Natalia Uzhvy) and a handful of narrative films based on Ukrainian and Moldovan folktales, such as Andriesh, Ukrainian Rhapsody, and Flower on the Stone. He learned and became fluent in Ukrainian, and remarried, this time to the Ukranian Svetlana Ivanovna Sherbatiuk in 1956. She gave birth to a son, Suren, in 1958.

In 1964 he directed Shadows of Forgotten Ancestors, which won numerous international awards including the prestigious BAFTA award given by the British Academy of Film and Television Arts. Despite the numerous awards it received and its frequent comparison with Sergei Eisenstein’s The Battleship Potemkin, Paradzhanov’s Shadows of Forgotten Ancestors did not conform to the strict standards of the Soviet board of censors. Unwilling to alter his film, Parajanov was quickly blacklisted. However, this film proved that Paradzhanov was a man of unique artistic vision.

Paradzhanov departed Kiev shortly afterwards for his cultural motherland of Armenia. In a 1988 interview he stated that, «Everyone knows that I have three Motherlands. I was born in Georgia, worked in Ukraine and I’m going to die in Armenia.»[3]

In 1968, Paradzhanov embarked on Sayat Nova, a film which many consider to be his crowning achievement. Soviet censors intervened once again and immediately banned Sayat Nova for its allegedly inflammatory content. Paradzhanov re-edited his footage and renamed the film, The Color of Pomegranates. It remains his best-known and the most emblematic film. There has never been a film where soul and high art blend together like in Color of Pomegranates and no film has had such sublime magic like this one. It best justifies critic Alexei Korotyukov’s remark: «Paradjanov made films not about how things are, but how they would have been had he been God.»