Այս վաղեմի չար աշխարհում, Գարնան մի օր, լուսածագին, Անտառի մեջ գայլը րոնեց Սոխակին: Գայլի ճմլող, սուր ճանկերում, Նուրբ հույզերի երգիչը հեգ Թպրտում էր ու ծղրտում Սրտաբեկ: -Պա՛հ, գայլն ասաց, հռչակ ունես, Թե երգերի մեծ վարպետ ես. Անուշ ձայնըդ սա՞ է միթե, Սուտասա՛ն: — Այո՛, ճիշտ է, սոխակն ասաց, Վարպետ եմ ես հռչակավոր, Բայց միայն թե՝ Մայր բնության ազատ գրկում, Եվ ո՛չ դաժան քո ճանկերում, Ո՜վ գազան:
Պետք է սիրել բոլոր թրջուններին և չվնասել նրանց: Պետք է նայև սիրել և խնամել մեր բնությունը:
Ռուբիկ Խաչատրյանի բլոգ 